Kao i ostale povrede koje se javljaju usled prekomernog napora, i teniski lakat nastaje usled preteranog naprezanja mišića i njihovih tetiva, a kao rezultat nedovoljne pripreme na stres ili aktivnost. Laterali epikondilitis, kako se stručno naziva, predstavlja zapaljenski proces na tetivama spoljašnjeg dela lakta, odnosno na epikondilu gde se mišićne tetive ekstenzora ručja i prstiju pripajaju.
Simptomi ovog stanja mogu da budu blaži uz neznatan bol, ali mogu da prave i ozbiljne posledice gde pacijent ne može čak da podigne ni čašu s vodom. U stvarnosti, blaga inflamacija često može da bude zamenjena degenerativnom promenom na tetivama ekstenzora, posebno na M. ekstenzor karpi radialis brevis.
Loša vest je da ne morate da budete Ana ili Novak da biste imali ovu povredu. Naprotiv, uopšte ne morate da se bavite tenisom da biste mogli da se pohvalite teniskim laktom. Profesionalni sportisti inače ređe imaju ovu vrstu ozlede iz prostog razloga što su njihovi mišići pa tako i mišićne tetive, sjajno pripremljeni, elastični i snažni, pa samim tim manje podložni ovakvim problemima.
Sam tretman podrazumeva neki antiinflamatorni medikament ali i krio terapiju, masažu transverzalnom frikcijom, istezanje mišića ekstenzora ručja i njihovih tetiva. Nadalje, neizmerno je važno ojačati sve mišiće podlaktice, ručja i šake i to progresivno ali na način da se ne provocira bol prilikom izvođenja terapijskih vežbi. Najbolje je započeti sa submaskimalnim statičkim kontrakcijama ručja, a zatim postepeno uključivati ekscentrične kontrakcije. Tek nakon toga indikovane su dinamičke kontrakcije mišića podlaktice, ručja i šake. U ovu svrhu najpraktičnije je korišćenje Theraband traka adekvatnog otpora. Važno je naglasiti da je za teniski lakat najvažnije da se postepeno fokusiramo na jačanje ekstenzora ručja ali i supinatora podlaktice. Shodno tome pažnju treba posvetiti posebno vežbama koje izvodimo kroz ove pokrete.
Generalno, nošenje određenih vrsta udlaga ili longeta za ručje odnosno podlakticu, pomaže u otklanjanju bola i zato se preporučuju kako bi nas sačuvale od nepotrebnog osećaja prilikom izvođenja redovnih životnih aktivnosti. Ipak, treba naglasiti da samo unošenje antiinflamatornih medikamenata i ovakava imobilizacija nisu dovoljne za pravilan oporavak jer ne rešavaju problem u korenu. Sama imobilizacija još više umanjuje snagu mišića i na taj način doprinosi riziku od ponovnog povredjivanja usled slabosti mišića. Prilikom svakodnevnih životnih aktivnosti pacijentima treba preporučiti da hvataju predmete ozledjenom rukom tako što će dlan biti okrenut “na gore”, dakle u supinaciji.
Zaključak ću preuzeti od moje mentorke u Sjedinjenim Američkim Državama koja je jednom svom pacijentu rekla od prilike ovo:
“Pre svega udji u formu da bi se bavio sportom, umesto što ćeš da se baviš sportom kako bi bio u formi.”
Pripremio: VFT i sportski terapeut Saša Jezdić
Korišćena literatura: Chad Starkey, Jeffrey L. Rayan (2002): Evaluation of Orthopedic and Athletic Injuries 2nd edition; Peggy A. Houglum (2001): Therapeutic Exercises for Athletic Injuries; Chad Starkey (1999): Therapeutic Modalities, 2nd edition.